KARA KARGA

Kirpiğin baş kısmının kıvrımları gibi yüce ve kıvrık dağlar aşarım.

Kaburganın oyukları gibi kara çukurların çamurlarına batarım.

Bu çamurlar, bozkırın kurak ikliminde yapışır bedenime.

O çamurlar kurudukça ağırlık yaparlar ruhuma.

Dinlenmeme fırsat verilmeden peşimden koşar çamurlar.

Ne bir şehre tutunurum ne bir kervana.

Çok uzak diyarlardan geldim bu çamurluğa.

Ruhumun bedenime sığmadığı yerlerden geldim bu çamurluğa.

Rüyadan uyanıp devam ettim, bu karanlıktan ufuklara.

Tek başıma çıktıysam da, yolda başka kişilere rastladım.

Doğudan batıya, bir kalpten başka kalbe,

Kaleden kaleye ya da kelleden kelleye sürgün edilen yüzlerce kişiye.

Kimi ile çıktık yola, kimisi çıktığında bıraktı beni yolda.

Ben kendim geldim bu diyarlara.

Göğün 9. katından, Orta Dünyaya.

Orta Dünya'nın gezgin ve savaşçı ruhlarındanım.

Ruhum bedenimden firar eder, her gece.

Bu yüzden geceleri evsizim.

Çatım gök, evim doğa oluyor.

O, gece nereye, kime, kiminle gitmek isterse gidiyor.

Bedene geri dönünce, kayboluyor kalbimde.

Dönüşü bedenimi sarsıyor ve nefes kesiyor.

Geldiğine mutlu olsa da bir yanı hep üzgün kalıyor.

Gezgin bir sanatçı tini taşıyorum sırtımda,

Şuan bu sanatçı kendi hep resim çizerek ortaya çıkarıyor.

Her zaman içine büzüşmüş şekilde duruyor kağıtta.

Aslında ben hem resim çizerken, hem de yazarken onun hislerini aktarıyorum.

KAYIP KURGAN'IN PEŞİNDE, O KİŞİNİN KİM OLDUĞUNU ARIYORUM.